Als een koei in de trein

Druk, primitief en gezellig zijn de eerste drie woorden die in me opkomen als je me vraagt om kort de eerste twee daagjes animatiewerk te beschrijven, en de reis ernaartoe. Na een blik geworpen te hebben in de eerste 1, 2, 3, 4, 5 coupés van de internationale trein bleek het onmogelijk te zijn om zitplaats te bemachtigen. Welja, dacht ik, ik ben geen 80 en niet van spagetti, dus dat komt wel goed. Niet veel later kwam ik erachter, dat we die halve vierkante meter tussen 2 treincoupés in, netjes naast de wc, ook nog met een stuk of 4 Chinese toeristen (en hun koffers) moesten delen. Natuurlijk vind ik het geen probleem om 4 uur lang met mijn benen in mijn nek opgevouwen op het trappetje bij de deur van de trein gepropt te zitten, maar er zijn dus ook mensen die zo elke dag naar hun werk moeten, dus heel gek zal het niet zijn dat ze daar allemaal een beetje chagrijnig van worden, toch, mevrouw de stewardess? Ergens halverwege hebben we toch nog een zitplaatsje weten te bemachtigen en voelde het niet meer aan alsof we in een veewagen zaten. Heerlijk, even rust. Bleek wel nodig te zijn ook, want roltrappen en liften zijn begrippen waar ze op de meeste stations nog nooit van gehoord hebben. Brussel centraal wel, die scoorde goed op rolstoel- en bagage-van-meer-dan-15-kilo vriendelijkheid.

De andere stations, een stuk of 120 reizigers-onvriendelijke trappen en een halve hernia verder mocht ik voor het eerst sinds lang mijn gebrekkige Frans in het wild uittesten. Stamelend rolde er een zelfs grammaticaal correcte Franse zin uit tegen meneer de buschauffeur, die me ook een perfect verstaanbaar antwoord kon geven. Stomverbaasd dat ik niet een keer of zes als een mongool in het rond had moeten wijzen om begrepen te worden, werd mijn zelfvertrouwen steeds groter. Een goede reis zonder gekke fratsen, verkeerd overstappen of zelfs maar vertraging en een Wallonische busschauffeur die me begrijpt. Beter kan het niet worden toch?